Chaos op de rails voor Manchester
Sluitingen in Manchester kunnen jarenlang chaos veroorzaken. Twee stations in het centrum van de stad zouden tegelijkertijd gesloten kunnen worden en het resultaat zou wel eens niet beter kunnen zijn dan nu. Beide stations komen uit op de Castlefield Corridor, een berucht knelpunt dat het hele netwerk in Noord-Engeland beperkt.
De keuze om niets te doen heeft al miljoenen gekost. In Manchester worden vragen gesteld over de wijsheid van het opgeven van een ambitieus verbeteringsprogramma en het tegelijkertijd voorstellen van een zeer verstorende en langdurige sluiting van een vitaal en historisch station in het centrum van de stad.
Alarmbellen rinkelen
Network Rail, het nationale infrastructuuragentschap, heeft plannen voor Manchester Oxford Road, dat al het op twee na drukste station van de stad is. Ze hebben alleen nog niet veel van die plannen gedeeld. Ze zijn echter optimistisch over de verbeteringen. “Het zal betrouwbaardere reizen opleveren en helpen om het huidige knelpunt tussen de stations Deansgate en Piccadilly aan te pakken,” aldus een verklaring. “Onze voorstellen zorgen er ook voor dat er langere treinen en meer diensten gebruik kunnen maken van het station, wat betekent dat meer passagiers toegang krijgen tot de diensten.”
Er gingen alarmbellen rinkelen toen Network Rail slechts twee informele inloopsessies aankondigde om de plannen in meer detail te onderzoeken. Deze sessies zijn gepland voor februari. Lokale media hebben een aantal verontrustende details over de plannen aan het licht gebracht. Misschien wel het meest raadselachtig is de bewering dat Oxford Road grotere aantallen reizigers zal kunnen verwerken, terwijl zijn historische voorziening van zes perrons wordt teruggebracht tot slechts drie. De vier doorgaande perrons van Oxford Road werden aangevuld met twee korte terminating bays, die zijn teruggebracht tot één, bijna verlaten spoor. Operationeel zijn drie veelzijdigere perrons misschien wel nuttiger, ook al klopt de rekensom niet.
Verrassing: een sluiting van twee jaar
Het is misschien wel de drukste doorgangsweg van Manchester. Oxford Road leeft de klok rond. Er loopt een rivier doorheen (The Medlock, een snelweg die eroverheen vliegt, Mancunian Way). Ertussen zoemt een trendy containerpark met streetfood. Winkels, theaters, bedrijven en een universiteitscampus strijden allemaal om aandacht. Enorme flatgebouwen torenen boven alles uit en worden allemaal bediend door station Oxford Road. Het gewelfde houten dak doet denken aan het Sydney Opera House, maar de sirenenzang is slechts de roep van “All aboard”. Wat al die gebruikers zorgen baart, is het voorstel om het station tijdens de verbouwing twee jaar lang te sluiten.
De Manchester Evening News heeft aanzienlijke middelen ingezet om een schandaal aan het licht te brengen dat miljoenen reizigers zou kunnen treffen en de spoorwegen in een groot deel van Engeland zou kunnen verstoren. De krant heeft onthuld hoeveel geld er is uitgegeven aan plannen om een al lang bestaand knelpunt op het netwerk te ontlasten en hoe het alternatief de zaken er niet beter op zou kunnen maken.
Congestie niet verminderen
Oxford Road ligt in het midden van de tweesporige Castlefield Corridor – een korte lijn door het stadscentrum die synoniem is met vertragingen en files. Omdat er rondom het spoor gebouwd moet worden, zijn er zelfs voorstellen geweest om het traject van 2000 meter te verdubbelen. De plaatselijke krant heeft echter ontdekt dat dergelijke ambitieuze plannen, inclusief het bouwen van extra perrons bij de volgende halte in oostelijke richting (Manchester Piccadilly), meer dan een jaar geleden “stilletjes zijn ingetrokken”.
Het alternatief houdt in dat er nog meer kwartieren in de pintpot van twee sporen moeten worden geperst en dat er opnieuw moet worden geschakeld zodat er meer treinen langs de sporen kunnen rijden. Op dit moment zie je vaak treinen die niet gepland staan om te stoppen op Deansgate (het vorige station in het westen) staan op de perrons daar, tot groot ongenoegen van de passagiers.
Verzoek om vrijheid van besteding
“We zeggen al heel lang dat Oxford Road Station een aantal verbeteringen nodig heeft,” zegt Bev Craig, de leider van Manchester City Council, het plaatselijke bestuur. “De congestie verminderen, de capaciteit vergroten, de betrouwbaarheid verbeteren. Ervoor zorgen dat wordt voldaan aan de behoeften van de tienduizenden mensen die dagelijks via Oxford Road reizen.” Ze zullen wel doorrijden, maar niet stoppen.
Het was echter niet goedkoop om hier te komen. De krant Manchester deed een onthullend verzoek om vrijgave van informatie. Zij ontdekten dat er £23 miljoen (€27 miljoen) is uitgegeven aan overleg en planning om precies nergens te komen. De stelling is dat, hoe duur het ook is, een allesomvattende oplossing voor de Castlefield Corridor voor veel minder geld kan worden bereikt dan andere, miljardenpond kostende projecten elders. Ik kijk naar jou, Elizabeth Line.
Verloren in de overgang
Een gestroomlijnde Oxford Road geeft het zuidwesten van Manchester een beter station – uiteindelijk. Langere en frequentere treinen op Oxford Road voorspellen echter niet veel goeds voor het vaak overvolle eilandperron op station Piccadilly, dat al het oostelijke verkeer van Oxford Road ontvangt (en heeft iemand het ook over vrachtverkeer gehad). “Elke toekomstige ontwikkeling zal een langetermijnproject zijn,” zei Bev Craig. “Infrastructuurverbeteringen zoals deze zijn essentieel als we Manchester willen laten doorgroeien tot de toonaangevende stad van het noorden.”
Councillor Craig kan zich al voorbereiden op nog een grote sluiting. De naaste buur van Manchester, Salford (er is geen grasspriet tussen de tweelingsteden), staat op het punt zijn eigen drukste station – Salford Central – te verliezen van februari tot april. De openbare ruimtes van het station worden opgeknapt. Het drukke alternatief – Salford Crescent – wordt ook gemoderniseerd. Beide stations leiden het verkeer naar de Castlefield Corridor. Ironisch genoeg wordt Oxford Road gereduceerd tot drie perrons, terwijl Salford Crescent wordt uitgebreid met een derde perron.
De ingewikkelde spoorweginfrastructuur van Manchester werd in de jaren 1960 radicaal gerationaliseerd. Mayfield, Exchange en Central zijn allemaal grootse maar verloren eindstations, gebouwd door fel concurrerende onafhankelijke spoorwegmaatschappijen. Zelfs het eens zo grote Salford Central is in tweeën gesneden, gereduceerd tot een paar perrons. Nu lijkt het erop dat een andere grootse naam zal voortkomen uit een “upgrade” in een gereduceerde vorm. Het gewelfde dak van het operagebouw blijft tenminste bestaan, een beschermd nationaal monument.
